Tijdens mijn eerste bezoek in Lumezi had ik een fantastichse hulp Josephine. Een gescheiden vrouw met twee kinderen. Als westerling heb ik in die periode heel veel geleerd, over mezelf maar ook van Josephine over wat is armoede en hoe ga je daar mee om. Zij en haar twee kinderen leven van heel weing, maar zijn toch gelukkig. Alleen als het eten op is, gewoon omdat er niets (eten gaat bij families via ruilhandel en met wisselgeld) en natuurlijk is er geen geld. Voor mezelf heel confronterend. Josephine, een heel intelligente vrouw, heeft op kosten van het ziekenhuis een jaar Hotelmanagement opleiding gedaan. Weken van huis, kinderen bij familie, leven van bijna niets maar het wel cum laude halen. De plannen zijn nu om samen met het ziekenhuis en Agnes en ik, haar het Hoger Hotelmanagement in Lusaka te laten afmaken. Ze kan daarna de leiding van de winkels en restaurant van het ziekenhuis gaan managen en volledig onafhankelijk voor haar gezin zorgen. Voor haar gezin houdt dat wel in, dat ze per studiejaar niet meer dan 3 of 4 keer kan thuiskomen, aangezien de reis van Lumezi naar Lusaka vv relatief erg duur is. De voorbereidngen zijn nog niet rond om ingeschreven te kunnen worden in Lusaka, dus ik vrees dat we een jaar vertraging gaan oplopen. We zouden het fijn vinden als dit project zou lukken. Als ik in Lumezi ben leer ik haar te mailen en te internetten. Ze mag nu gratis gebruik maken van het internet van het ziekenhuis. Maar vaker dan een keer per kwartaal mailen zit er niet in. Veel te druk met (over)leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten